فرمت فایل: ورد - Word  

مرجع فایل - قابل ویرایش ) 

تعداد صفحه : 5
گذري بر تاريخچه راه و راهسازي در ايران كاروانسراها يادگاري از تاريخ چند هزار ساله راهسازي ايران هزاران سال است كه انــسان ها در اين سرزمين زندگي مي كنند. انسان ها در روزگاران دور نمي توانستند بي دغدغه در راهي قدم گذارند كه سخت، ناامن و ناهموار بود. آنها از كويرهاي سخت مي گذشتند و در كوهستان هاي صعب العبور قدم برمي داشتند اما با اين همه براي گذران زندگي بر همه اين مشكلات فائق مي آمدند. راه و راهسازي در ميان ايرانيان چه در دوران باستان و چه دوره هاي پس از آن همواره يك ضرورت اجتناب ناپذير تلقي شده است. بر همين اساس بايد علل گرايش ايرانيان را به راه سازي و به تبــــع آن توسعه و افزايش مهارت آنها در اين بخش تا اندازه زيادي ناشي از شرايط و ويژگي هاي حاكم بر سرزمين ايران دانست. ايران كشوري نيمه خشك است و بارندگي در آن بسيار اندك. آبادي ها و شهرها در فــلات ايران از يكديگر دورند. ايرانيان براي پيوند اين آبادي هاي دور از هم تلاش هاي سازمان يافته بسياري را در حوزه راه سازي انجام دادند و بر همين اساس بود كه در دوره هخامنشي به دليل اهـــميت راه سازي سازماني مستقل در اين زمينه مسئوليت داشته و فعاليت مي كرده است. ايرانيان در راه سازي از تجربه روميان بسيار سود بردند. روميان براي نگهداري امپراتوري خود راه هاي خوبي ساختند كه هنوز نيز اين راه ها به عنوان راه هاي باستاني پا برجا هستند. روميان بستر راه را در حدود يك متر مي كندند و از پــــــايين به بالا يك لايه سي سـانتي متري بالاشه سنگ و ملات و روي آن لايه اي به ضخامت نزديك به 25 متر با پاره سنگ، قلوه سنــــگ مي ساختند روي لايه دوم نيز لايه ديگري پايين و خرده سنگ به درستي خندق يا گرد و قــــرار مي گرفت و لايه نهايي راه را لايه اي به ضخامت 20 سانتي متر شن و ماسه تشكيل مي داد. ايرانيان نيز از اين شيوه براي راه سازي استفاده كردند اگر چه در