فرمت فایل: ورد - Word  

مرجع فایل - قابل ویرایش ) 

تعداد صفحه : 4
نماز و طبیعت نماز تنها یک توجه قلبی نیست؛ عملی است همراه با مردم و با بهره گیری از طبیعت: باید به آسمان نگاه کرد تا وقت نماز را شناخت، به ستارگان نگریست تا قبله را یافت، به آب توجه کرد تا پاک و مطلق و حلال و تمیز باشد، به خاک دقت کرد تا سجده و تیمم شرائط لازم را داشته باشد. عبادات الهی بدون طبیعت نمی شود. رسول اعظم(ص) سحرها به آسمان نگاه می کرد و فکر می نمود و می گفت: «ربنا ما خلقت هذا باطلا». یعنی : پروردگارا این ها را بیهوده نیافریدی. بعد به نماز می ایستاد. فکر در طبیعت یکی از راه های خداشناسی است. سعدی می گوید: « هر نفسی که فرو می رود ممدّ حیات است و چون برآید مفرّح ذات؛ پس در هر نفسی دو نعمت موجود است و بر هر نعمتی شکری واجب ». آری اگر نفس فرو نرود زندگی نداریم و اگر برنگردد باز هم زندگی نداریم. ولی امام صادق(ع) می فرماید: در هر نفسی هزاران نعمت در کار است ( نه دو نعمت ). زیرا برگ در نفس کشیدن انسان سهم دارد. اگر گیاهان دی اکسید کربن را به اکسیژن تبدیل نکنند چگونه نفس بکشیم؟ حتی در نفس کشیدن ما نهنگ های دریا نیز شریکند!!! زیرا در هر شبانه روز میلیون ها جاندار ریز و درشت در اقیانوس ها می میرند که اگر این نهنگ ها آنها را نبلعند و دریاها را پاکسازی نکنند آنها بدبو و فاسد می شوند و اگر آبها فاسد شوند ... در اسلام فکر در طبیعت بزرگترین عبادت هاست. فکر در خاک و آب و آسمان و گیاهان و ... . ولی در نماز مقدار و شیوه بهره برداری از طبیعت محدود است. مردان حق ندارند از طلا و ابریشم استفاده کنند؛ پوشیدن لباس تکبر با روح عبادت سازگار نیست. خوردن و آشامیدن هنگام نماز با روح عبادت سازگاری ندارد. سجده بر خاک عبادت است