فرمت فایل: ورد - Word  

مرجع فایل - قابل ویرایش ) 

تعداد صفحه : 13
آزولا براي اولين با در سال 1915 توسط مارك شناسائي شد. (2) اين سرخش قادر است از طريق همزيستي با نوعي جلبك سبز- آبي تثبيت كننده ازت به نام نابينا آزولي كه در حفره برگي قرار دارد ازت هوا را تثبيت نمايد. از انواع آزولا تنها دو گونه فيليكولوئيدس و آزولا پيناتا با شرايط كشور ما مطابقت دارد. مرفولوژي آزولا آزولا به رنگ‌هاي مختلفي همچون، بفنش، قرمز، آجري، زرد، قهوه‌اي روشن، سبز روشن و سبز تيره ديده مي‌شود كه اين تفاوت رنگ به علت گونه‌هاي متفاوت و ميزان توليد آنتوسيانين (عامل رنگ قرمز) متفاوت در گونه‌ها است. اندازه گونه‌هاي مختلف آزولا بين 1 الي 5/2 سانتي‌متر است. آزولا داراي يك ساقه اصلي و انشعابات جانبي است كه برگ‌هاي كوچك يك در ميان روي هم قرار گرفتند و ساقه‌هاي جانبي را مي‌پوشانند. ريشه آزولا به طول 2 تا 5/1 سانتي‌متر و غوطه‌ور در آب است كه داراي سه نوع ريشه است 1- ريشه‌هاي جوان كه رنگي متمايل به سبز دارند 2- ريشه‌هاي فعال با تارهاي كشنده 3-0 ريشه‌هاي پير قهوه‌اي رنگ كه در مرحله پوسيدگي و رها شدن در آب هستند. در نزديكي قائده و از زمان ظاهر شدن برگ دوم حفره‌اي به وجود مي‌آيد كه به آن حفره برگي گويند كه جايگاه جلبك سبز-آبي آنابينا آزولي مي‌باشد. آنابينا تركيبات نيتروژن ساخته شده توسط سيانوباكتر را ذخيره كرده و آنابينا نيز به نوبه خود تركيبات كربني كه توسط سرخس طي پديده فتوسنتز توسط سرخس طي پديده فتوسنتز توليد مي‌‌گردد را مورد استفاده قرار مي‌دهد. سلول‌هاي هتروسيست نيتروژن هوا را به آمونياك تبديل نموده و مازاد نياز آنابينا را به درون حفره برگي ريخته كه توسط سرخس جذب مي‌گردد. همچنين آزولا مي‌تواند فسفر را به ميزان 1 تا 2 درصد وزن خشك خود ذخيره نموده و در محيطي با فقر فسفر به رشد و تكثير خود ادامه دهد و يا پس از مخلوط شدن با خاك اين فسفر را به گياه